Հայերեն տպագրվել է 1973-ին «Ազատության կանչ» (արդի ասիական երկրների պոեզիա) ժողովածուում` Սիլվա Կապուտիկյանի թարգմանությամբ:
Դանդաղ օրորվում է ջրի մակերեսին
Ինչ որ ծաղիկ` բացած կարմիր թերթեր:
Ու զարթնում է իր մեջ նույն այն մորմոքը հին
Որ տարիներ հետո նվում է դեռ:
Կարմիր այս ծաղիկը...
Երբ շեն քաղաքը մեր
Ահեղ մի վայրկյանում դարձավ կործան.
Ինչ-որ մի հրաշքով պարտեզի մեջ ավեր
Նա շողում էր կարմիր բոցի նման:
Ես թափառում էի ճամփաներով խափան,
Ճամփաներով` այրված մեր քաղաքի.
Ամեն քարի ետև փնտրում էի նրան,
Փնտրում էի կորած հորս կրկին,-
Հանկարծ աչքիս ընկավ այս ծաղիկը կարմիր,
Երբեք նա չէր եղել այդքան զվաթագեղ.
Նա` աշխարհի համար այդ ահավոր ժամին
Ծիծաղու~մ էր` հանդգնորեն շքեղ:
Թվաց, չէր սեղմվել այդպես սիրտս ցավից
Ու չէր նայել աչքս` այդքան մռայլ...
Եվ արդ` ամեն անգամ, երբ տեսնում եմ նորից,
Այս ծաղիկն եմ տեսնում` ծաղկած շռայլ,-
Նորից ինձ զայրույթն է խեղդում, և ակամա
Սեղմվում է ձեռքս` դարձած բռունցք.
Ինչպե՞ս վարվել,
Պոկե ՞լ այս ծաղիկը հիմա,
Ծո ՞վը նետել կարմիրն այս չարաշուք.
Բայց գալ տարի նորից նա կծաղկի այգում,
Որպես խորհրդանիշ աղետալի.
Զուր չէ, որ կոչում են նրան մեր քաղաքում
«Ատոմային ռումբի ծաղիկ»:
Комментариев нет:
Отправить комментарий