ՇՈւՆՏԱՐՈ ՏԱՆԻԿԱՎԱ

Շունտարո Տանիկավայի այս բանաստեղծությունները տպագրվել են «Գարուն» ամսագրի 2003-ի 6-րդ համարում` Ակիկո Հիկիի թարգմանությամբ:

ԵՐԿՈՒ ԲԻԼԻՈՆ ԼՈՒՍԱՏԱՐՎԱ ՄԵՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մարդկությունը փոքրիկ գնդի վրա,

Քնում է, զարթնում ու աշխատում

և երբումն ընկերներ է ուզում Մարսից:

Մարսեցիները փոքրիկ գնդի վրա

Ինչ են անում, ես չգիտեմ:

Կամ, կարող է, ՆԵՐԻՐԻ-ԿԻՐԻՐԻ-ՀԱՐԱՐԱ են անում

և երբեմն ընկերներ են ուզում Երկրագնդից:

Դա անշուշտ հասկանալի է:

Տիեզերական ձգողությունը

Իրար ձգող ուժն է մենության:

Տիեզերքն այլակերպված է,

և այդ պատճառով բոլորը տենչում են միմյանց:

Տիեզերքն ուռչում է արագորոն,

և այդ պատճառով բոլորն անհանգիստ են:

ՕԳՈՍՏՈՍ

Օգոստոսին երազ չեն տեսնում:

Ես տեսա

Կապույտ ծովն անսահման և աղջկա ազդրն արևակեզ:

Ես տեսա,

Որ արևը սահում է և անցնում ծովափով քամու:

Այն ժամանակից ի վեր

Արյունս, ծովը ու գիշերը

Սկսեցին նույն հոտն արձակել:

Սրանից բացի չկա ոչինչ:

Սրանից բացի

Չկա

Ոչինչ:

Օգոստոսը

Լի էր աստղերով փառքի:

«ԱՄԱՌՆԱՄՈՒՏ» շարքից

ԿՂՄԻՆԴՐՆԵՐԸ

Սառած ձայներն

Ամպերն արտացոլելով`

Սկսեցին հոսել:

Սարերն անցնելիս

Մարդիկ, սրինգի պես

Երկար երգերը երգելով,

Քաղաքում ցրում են

Բազմազան նշանները գաղտնի:

ԽԱՇՆԱՐԱԾ

Ծույլ էին իմ օրերը:

Իմ գործը սպասելն էր:

Ես հենվում էի անկողնուն եղանակի`

Ապաքինության ընթացքի պես:

Մարդկանցից բացի,

Ես երազում էի իմ գերեզմանը:

ԻՐԻԿՆԱԺԱՄ

Չորացածները ճախրեցին մարդու ձևով:

Թռչունները ծփացին ծանր տերևների պես:

Վաճառականի դեղերը մնացին, և ես մտաբերում էի

Հազար տարի առաջ կատարվածը:

ԿՈՇԻԿՆԵՐ ՄԱՔՐՈՂԸ

Մտածում եմ աղոտ, որ կան այնպիսի բաներ`

պայծառ աթոռներ, գերազանց երեխաներ ու սառը ըմպելիք:

ԼՈւՅՍԸ

Այցելել եմ անթիվ աստղերին:

Բոլորը փնթփնթում էին բանաձևի նման,

Թե` չգիտենք, չգիտենք մենք:

Ես կառուցում եմ ճանապարհը անօդի մեջ,

Սակայն կան անհասանելի տեղեր

Անծանոթ տարածության մեջ:

Ես կհաշվեմ կյանքս,

Ու վախենում եմ:

ԳԵՏԵՐԸ

Մարդը մահացել է նորից:

Մանկության օրերին սովորել եմ եղնիկի, մայրու և կրաքարի մասին,

Ու հիմա սովորում եմ մարդկանց մասին:

Արցունքս թափվում էծովին,

Ու սպիտակ շոգենավը նրա վրայով է սահում:

ՍՈԽԱԿԸ

Ընդարձակ արոտավայրում

Նույնիսկ ձիերը չեն երևում:

Հեռուն տոնական վարագույրով է ծածկված,

Այնտեղ մշուշոտ երկինք կա, և խոտերն օրհնող

Միայնակ մի դիրիժոր:

ԳԵՐԵԶՄԱՆԸ

Որպես ինչ-որ մեկի կամքի գծագիր`

Բոլոր ոսկորները լուռ, ատելի հայացքով,

Ճերմակ ու մաքուր` դրանց վրայով

Քամին փչում է, անցնում է հոգու բույրով:

Առաջ գոյություն ուներ մի խղճալի հաստատություն:

Ցավոտ հուշերը մահկանացուների:

Սակայն դրանք էլ կկորցնեն,

Ես փնթփնթում եմ մամուռի վրա:

Ես ձեռքս մեկնում եմ դեպի տիեզերքը:

Ես կանխազգում եմ ամբողջ կյանքս:

Ես անվերջ փորձում եմ վերադառնալ:

Մի ակնթարթ մատղաշ տերևների

Ստվերներն են օրորվում:

ՏՆՕՐԵՆԸ

Ծառերի կանաչ ստվերը

Գալիս է գեղեցիկ հեծանվով:

Կապույտ, անդորր առօրեականությունը

Այսօր էլ է շողում մանուկների վրա:

Գոհությունն ինձ հենարան է դնում բազմոցի պես:

ՀԻՎԱՆԴԸ

Ծառերի օր, ցեխի օր, ձեռքերի օր, հոտի օր,

Ստվերի օր, երկնքի օր, ճանապարհի օր, երկնքի օր:

ՏՂԱՆ

Հավերժությունն ի~նչ ձանձրույթ է հոգու

Եվ ի~նչ վախ:

Մի մոլորակի ժամանակահատված ու իր փոքր երջանկությունը,

Մի ուղեղ ու իր գեղեցիկ, քմահաճ ձևը,

Եվ

Մի սիրտ ու իր խղճուկ մեծությունը:

Ես պատասխան չունեմ սրանց հարստության դեմ:

Մարդիկ կասկածելով, բայց գոհ մնալով` ընկան,

Իմաստությունը լինում է ամեն ակնթարթում,

Ամառնամուտը նորից է գալիս, և ես առաջին անգամ կհանդիպեմ ամառնամուտի հետ: