ՍԻՄԻՁՈՒ ՏԱԿԱՆՈՐԻ / Աշխարհի մարդկանց («Հիրոսիմայի երգեր» շարքից)

Հայերեն տպագրվել է 1973-ին «Ազատության կանչ» (արդի ասիական երկրների պոեզիա) ժողովածուում` Սիլվա Կապուտիկյանի թարգմանությամբ:

Մարդի'կ,

Ներե~ք մեզ,-

Թող Հիրոսիման երգի իր վիշտը.

Դուք կսիրեք այդ երգը տխրակեզ,

Դուք կպարզեք մեզ ձեր ձեռքն ու սիրտը:

Օ~, ո'չ,

Աշխարհի մարդիկ, իզու'ր է,

Մեր շուրթը երգել մի՞ թե կարող է,

Մի՞ թե երգ ունեն նրանք, որ ողջ-ողջ

Գետնի տակ անցան` թողած այս բողբոջ

Այգին, անտառը, արևի շողը...

Մի՞ թե երգ ունեն նրանք, որ հիմա

Մեռած աչքով են զգում այս կյանքը,

Երբ լոկ հուշով են տեսնում երկինքը,

Երբ լոկ մոխրով է լի նրանց համար

Օթան` մեր կապույտ, մեր ջինջ գետակը...

Մեր շուրթը երգել մի՞ թե կարող է.

Նրանք, որ լուռ են, ինչպես այս հողը,

Նրանք էլ ոչինչ չունեն, օ~, մարդի~կ,

Նրանց մնում է ձեր կարեկցանքը,

ձեր տաք արցունքը...

Խավարով լցված աչքերի համար

Չկա ուրիշ լույս, քան այն աչքերը,

Որ ողողված են սիրով մի անմար,

Որ նայում են մեզ ցավով վշտահար:

Մեզ հարկավոր չէ պարգև մի ուրիշ,

Քան ձեր մեծ սերը, մարդի'կ, ձեր սերը,

Միայն ձեր սե~րը.

Մարդուն առավել սիրելու համար`

Պետք չէ մոռանալ անցյալի սևը...

Մարդի'կ,

Ներե~ք մեզ,

Թող Հիրոսիման երգի իր վիշտը...

Դուք մեզ մոտ եկեք, բա~ց ` մեր սիրտը,

Եկե~ք, էլ այստեղ ծուխ ու բոց չկա,

Մեր քաղաքը ձեզ գուցե դուր կգա,

Եվ դուք կտեսնեք ինչքան վճիտ է

Հիրոսիմայի երկի~նքը կապույտ,

Հիրոսիմայի գետակը կապույտ...