ԱԿԻԿՈ ՅՈՍԱՆՈ (1878-1942)/ Չմեռնես դու

Ակիկո Յոսանոյի այս բանաստեղծությունը տպագրվել է «Գարուն» ամսագրի 2003-ի 6-րդ համարում` Ակիկո Հիկիի թարգմանությամբ:

ՉՄԵՌՆԵՍ ԴՈւ

Նվիրում եմ եղբորս, որը մասնակցում է պատերազմին Չինաստանի Լյոջունուն քաղաքում

Ա~խ, եղբայրս, լալիս եմ քեզ համար

Ու աղաչում եմ, որ չմեռնես:

Լինելով վերջին զավակը`

Ծնողի սերն է ուժգին,

Բայց ծնողը, թուրը ձեռքդ տալով,

Սովորեցրեց մարդ սպանել:

Ու խնամեցին քեզ

Մինչև քսանչորս տարեկանը,

Որ մեռնես մարդ սպանելուց:

Որ Սակաի քաղաքի առևտրի

Հին տներով հպարտացող,

Ծնողի անունը ժառանգող,

Տերն ես դու, դու չմեռնե'ս:

Լյոջունի պալատը կավերվի` թե չէ,

Աղաչում եմ, որ չմեռնես:

Դու չգիտես, որ դա

Առևտրի տների օրենք չէ:

Աղաչում եմ, չմեռնե'ս,

Կայսրն ինքը պայքարին

Չպիտի մասնակցի:

Եթե Ձեր սիրտը խոր լիներ,

Ինչպե՞ ս կարելի է մտածել

Որ հոսի մեկի արյունը հուշերի համար

Ու մեռնի անասունների ճամփին,

Որ գովասանք է մարդ սպանելը:

Ա~խ, եղբայրս,

Աղաչում եմ, չմեռնե'ս,

Մայրն անցած աշունները

Հորը նվիրելով`

Վշտի մեջ ցավոտ

Որդուն կորցնելով`

Ընտանիք է պահում:

Կայսրերի տիրապետությունը անդորր է պահում,

Սակայն մոր սպիտակ մազերի գնով:

Վարագույրի ետև գլխիկոր լացող,

Գեղեցիկ ու անցողիկ նորահարսին

Արդյոք դու մոռացե՞ լ ես, թե՞ հիշում ես,

Տասն ամսվա նորահարսիդ,

Եվ որ դու միակն ես այս աշխարհում,

Ա~խ, ու՞ մ պիտի խնդրեմ,

Որ չմեռնես դու....