ՌՈւՄԻԿՈ ԿՈՐԱ / Բանաստեղծություններ

Բանաստեղծությունները հայերեն տպագրվել են 1973-ին «Ազատության կանչ» (արդի ասիական երկրների պոեզիա) ժողովածուում` Դավիթ Հովհաննեսի թարգմանությամբ:

ԾՈՎԻ ՄՌՆՉՅՈՒՆԸ

Երբ իմ ստինքները բարձրանում են հանդարտ,

Ես լսում եմ հեռվում ծովի խուլ մռնչյունը,

Լուսինը ձգում է ուժգին, և ծովը ելնում է երկրի խորքից,

և ալիքը շփում է անվերջ իմ ավազոտ ծովափը:

Ես սպասում եմ այսպես, ընդմիշտ,

մինչև իմ ամուսինն ու իմ զավակները

գան, վազեն ու խաղեն

Երազների աշխարհի լողափում:

ԾԱՌԸ

Ամեն ծառի մեջ չգոյության մի ծառ,-

Նրա ճյուղերը քամուց օրորվում են հիմա,

Կապույտ երկնքի պարզության մեջ

կա չգոյության մի այլ պարզություն,-

Նրա հորիզոնը ճեղքված է հիմա հավքի թռիչքով,

Կնոջ մարմնի մեջ կա չգոյության ուրիշ մի մարմին,-

Նրա դամբանը հագենում է հիմա նոր արյունով,

Ամեն քաղաքի մեջ կա չգոյության մի այլ քաղաք,-

Նրա լույսերը դողդոջում են ճանապարհի ողջ երկայնքի վրաԼ

ՆՈՐ ՔԱՂԱՔԸ

Ահավասիկ օտար հագուստներով քայլող կանայք,

Պարենամթերքի ցանցերը, երեխաների սայլակներ...

Սալարկված մի փողոց: Սա է, որ կոչվում է ճանապարհ,

Այն մարդը, ում հետ ապրում եմ ամեն օր,

մի անուն ունի, որ թվում է, թե իր սեփականն է,

Մերթ ընդ մերթ սև տուփի միջից մի ձայն

այդ անունն է արտաբերում,-

Այստեղ մոտիկ է գալիս մի աշխարհ, որն անծանոթ է ինձ: