ՌՈՒԻՇԻ ՏԱՄՈՒՐԱ / Անտեսանելի ծառը

Հայերեն տպագրվել է 1973-ին «Ազատության կանչ» (արդի ասիական երկրների պոեզիա) ժողովածուում` Դավիթ Հովհաննեսի թարգմանությամբ:

Ձյան վրա ոտնահետքեր գտա,

և առաջին անգամն էր, որ ծանոթացա

անտառի գազաններին ու հավքերին-

կենաց փոքրիկ աշխարհին:

Ահա եղևնիների մեջ կորած մի ծեր կնձու տակ

սկյուռի թաթիկների հետքեր` արահետի վրա-

Էլ ոչ մի տագնապ, ոչ մի վարանում

և էլ ոչ մի հարց:

Ահա մի աղվես, որ իջնում է կամաց

գյուղակիս ձորամիջի ճամփով-

քաղցս դեռ երբեք այսքան պարզ չէր եղել,

և երբեք իմ կույր, աղոտ մտքի մեջ

դեռ չէր տրոփել այսպիսի մի ռիթմ:

Ահա մի հավք-հետքերն ավելի պարզ են, քան իր ձայնը,

ճանկերի դրոշմներն ավելի սուր են, քան իր կյանքը,

և զառիվայրի ձյուների վրա խճճված փետրափնջեր,-

սոսկումս դեռ երբեք այդպիսին չէր եղել,

դեռ երբեք իմ մտքում այսքան հեթանոս,

այսքան զգայական, այսքան հաստատ մի զարկ չէր խփել:

Հանկարծ` մայրամուտ-մի հսկա արև Ասամայի գագաթի վրա:

Անիմանալի մի բան մի անտառ է տնկել,

փորել է ձոր ու հովիտ,

և բաժանել է սառն օդը:

Ես ետ դարձա իմ հյուղակը,

և օջախիս մեջ կրակ արեցի`

խորհելով մի անտեսանելի ծառի,

մի անտեսանելի հավքի,

անտեսանելի փոքր բաների մասին,-

որ ապրում եմ

անտեսանելի մի ռիթմի մեջ: