ԻՇԻԿԱՎԱ ԻՑՈՒԿՈ / ԹՌՉՈՒՆԸ

Հայերեն տպագրվել է 1973-ին «Ազատության կանչ» (արդի ասիական երկրների պոեզիա) ժողովածուում` Դավիթ Հովհաննեսի թարգմանությամբ:

Վանդակում թողնելով իր էգին`

իմ արու թութակը փախել է,

դուռը նա ինքն է բացել:

Փնտրեցի ես նրան իսկույն,

և քիչ անց

գտա իմ կանաչ թռչունին` մի բարձր

կնձենու գագաթին կչկչալիս:

Ես մի ցանց վերցրեցի ու սլացա նրան հետապնդելու,

բայց թռչունը թռել-գնացել էր արդեն:

Տանիքից վեր մի կանաչ ցոլք կար,

բայց քիչ անց` այն էլ չքացավ:

Անմիտ արարած:

Կարևոր չէ, թե ինչքան հեռու կթռչի-

նա չի կարող իրեն համար կեր հայթայթել,

բաժանումն իր ընկերուհուց

նրա համար մահվան պես մի բան է,

բայց թռչկոտում է ծառից ծառ և ամպերի մեջ-

գագաթների սովոր անհոգ մի թռչուն է:

Եվ հարցնում եմ հիմա ինքս ինձ,

թե ու՞ր է նա, արդյոք,

կուչ եկած, փորն անոթի,

և գոռոզությամբ այդքան լի: